Het meest opvallende project van het productiehuis Oost-Nederland was ongetwijfeld Kyteman. Al kwam dit volgens mij vooral door het visuele aspect. Muzikaal gezien vind ik zelf No Blues interessanter, al kan dit eraan liggen dat alles wat naar rap riekt niet echt mijn ding is. No Blues moest een samensmelting zijn van Arabische en Westerse muziek en de muzikanten zijn daar prima in geslaagd. Hela Hela is hun vierde album en hun zwanenzang. Het project en daarmee de band houdt op te bestaan. Toch lijkt het erop dat de muzikanten nog eens alles uit de kast hebben gehaald om maximaal te scoren. Met bijvoorbeeld opener “Long Legged Woman”, een bewerking van een nummer van Freddie King, zet bassist Anne-Maarten van Heuvelen met zijn krachtige zang zich op de kaart. In “Wayack” laat Ad van Meurs horen hoe relaxt zijn liedjes met een J.J. Cale-feel kunnen zijn. Het is echter vooral Haytam Safia die vanuit mijn Westerse optiek door het gebruik van de U’d (een Arabische luit) opvalt. Luister eens naar het instrumentale “Consolation” en volgens mij moet iedereen beamen dat hij een geweldige muzikant is. Aan de zegetocht van No Blues komt een eind. Ze staan nog even in het theater en dan is het gebeurd. De muzikanten zullen de weg naar het podium met hun eigen bands wel vinden, maar voor de muziek van No Blues rest dan alleen nog het vierluik.